ฟ้าพิโรธ หรือ ธรรมชาติลงโทษ ? โดย บัณฑิต ดาแว่น

คิดอย่างบัณฑิต   โดย  บัณฑิต  ดาแว่น 

ฟ้าพิโรธ  หรือ ธรรมชาติลงโทษ  ?

น้ำท่วมเชียงใหม่เข้าสู่คืนที่สอง แม่น้ำปิงเพิ่มสูงขึ้นกรุงเทพธุรกิจ29กย.54

เกษตรฯสำรวจหนี้สมาชิกสหกรณ์น้ำท่วมกว่า5พันล้านกรุงเทพธุรกิจ30กย.54

พิษ'เนสาด'เตือน 9จังหวัดใต้-ออก'เสี่ยง'น้ำท่วม

โดย : กรุงเทพธุรกิจออนไลน์

อุตุฯเตือน 9 จังหวัดตะวันออก-ใต้ตะวันตกฝนตกหนักระวังอันตรายจากน้ำท่วมฉับพลัน-น้ำป่าไหลหลาก คลื่นลมในทะเล

ข่าวน้ำท่วมล่าสุด ศอส.เตือน 9 จังหวัดน้ำป่าไหลหลาก เกาะติดสถานการณ์น้ำท่วม

ศอส.เตือน 9 จังหวัดภาคตะวันออกและภาคใต้ฝั่งตะวันตกเตรียมการรับมือน้ำท่วมฉับพลัน น้ำป่าไหลหลาก ขณะที่ 8 จังหวัดภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฝ้าระวังดินโคลนถล่ม 30 ก.ย. 54 

ข่าวหลายปีก่อน....ชาวเหนือ  ชาวอีสาน  กำลังเดือดร้อนจากภาวะน้ำท่วม เมืองหลายเมืองจมบาดาล เป็นอัมพาตไปหมด และน้ำที่ไหล่บ่านี้ อีกไม่นานก็จะไหลลงสู่ภาคกลาง ก่อนลงสู่อ่าวไทย  รัฐสูญงบประมาณบูรณะซ่อมแซมภายหลังน้ำท่วม ปีละ ไม่ต่ำกว่า  7-8 พันล้านบาท…” (คมชัดลึก 16ก.ย.46)

“น้ำป่าเขาใหญ่ บ่าถล่มรุนแรง ดับสังเวย 4 ศพ ปราจีนฯ หนัก นครนายก อ่วม” (ไทยรัฐ 23 กย.46)

 “อีสานแล้งหนัก  ข้าวกล้าแห้งตาย  วัว ควายไม่มีน้ำกิน  ชาวบ้านต้องออกไปหาแหล่งน้ำไกลนับ 10 กิโล” (บางปีก็มีข่าวอย่างนี้)

ข่าวในลักษณะนี้ คงเป็นที่คุ้นเคยกันดี  ถึงคราวแล้งก็แล้งจนไม่มีน้ำสักหยด ผืนดินแตกระแหง  แต่พอคราวฝนก็กระหน่ำจนท่วมท้น  ทำให้เรือกสวน ไร่ นา ชีวิต  ทรัพย์สิน  ของผู้คนเสียหายเหลือคณานับ   บริเวณที่อยากให้มีน้ำกลับไม่มี แต่ ที่ไม่ต้องการน้ำมากนัก กลับมีมากเกินความต้องการ   ช่างไม่มีความพอดีเอาเสียเลย 

อะไรเกิดขึ้นกับโลกของเรา !     หรือว่า  ฟ้ากำลังพิโรธ  โกรธแค้นมนุษย์ ที่กำลังเอารัดเอาเปรียบกันและกัน  ทำร้ายกัน  แย่งชิงผลประโยชน์จากคนอื่นมาเป็นของตน  แม้แต่คนในครอบครัว  คนที่เคยรักกันมากในช่วงเวลาหนึ่งยังฆ่ากัน เพียงแค่หวาดระแวงสงสัยว่าอีกฝ่ายเอาใจออกห่าง  บางครอบครัวพี่น้องฆ่ากันอย่างเหี้ยมโหด เพื่อหวังมรดกก้อนโต หวังค่าประกันชีวิต  หรือหวังจะให้คนนั้นพ้นทางชีวิตของตนไป  เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน  กลางวันแสก ๆ  สถานที่ ที่เคยคิดว่าน่าจะปลอดภัยกลับมีอันตรายอย่างคาดไม่ถึง คนเดินข้ามสะพานลอยเพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายจากรถบนถนน กลับต้องมาบาดเจ็บถูกทำร้ายจากโจรใจชั่ว  ซอยเข้าบ้านที่เคยสัญจรทุกวัน กลายเป็นจุดอันตรายที่ผู้หญิงบางคนถูกจับไปข่มขืน  อยู่ใกล้กับป้อมตำรวจเพียงไม่กี่เมตร ยังถูกจี้ชิงทรัพย์โดยไม่มีใครได้ยินเสียงร้องให้ช่วย    ฝากลูกเล็ก ๆ ไว้กับคนใกล้ชิด ยังถูกทำร้ายทางเพศ  คิดว่าเด็กอยู่ในโรงเรียนจะปลอดภัย บางคนยังถูกจับไปเรียกค่าไถ่  พบหน้ากันอีกครั้งกลายเป็นขอทาน ร่างกายพิการไปแล้ว  นี่แหละน่า  ! ที่เขากล่าวกันว่า “อย่าไว้ใจทาง  อย่าวางใจคน  จะจนใจเอง” 

ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น  สังคมนี้  โลกนี้ เป็นอะไรไปแล้วหรือ  ไหนเราชื่นชมกันนักหนาว่า เราอยู่ในยุคแห่งอารยธรรมที่ล้ำเลิศ มนุษย์เป็นผู้ประเสริฐเกินกว่าสิ่งใด ๆ   เทคโนโลยีที่ก้าวไกล  ทำอะไรที่ไหน เหมือนใกล้กันแค่คืบเดียว  ทุกคนสามารถรู้เห็นได้พร้อมกัน   เพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัส  ภาพและเสียงจะแสดงออกมาทันทีตามต้องการ  แต่ไฉนจิตใจของผู้คนจึงไม่ได้พัฒนาให้ดีขึ้น เหมือนกับเทคโนโลยีเหล่านั้นบ้าง ?    หันไปมองสภาพแวดล้อม  จากผืนป่าเขา ลำเนาไพร ที่เคยเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี  ทุ่งหญ้าที่สดสวย  ห้วย น้ำ ลำคลอง แม่น้ำที่ไหลเรื่อยไม่ขาดสาย  ยามฝนมีความอุดม ยามร้อน และหนาวก็พออุ่นกายสบายใจ สำนวนที่กล่าวว่า “ในน้ำมีปลา  ในนามีข้าว”  ช่างเป็นภาพที่แสนชื่นใจ  คนที่อายุประมาณ 50 ปีขึ้นไป  เคยเล่าให้ฟังว่า เมื่อถึงเวลาอาหาร ก็ก่อไฟตั้งหม้อแกงให้น้ำเดือดรอไว้     แล้วนำแหไปทอดลงแอ่งน้ำตามทุ่งนา  มั่นใจได้ว่าสามารถนำปลามาทำอาหารได้แน่นอน    หลังจากเสร็จสิ้นฤดูการเก็บเกี่ยว  หรือช่วงน้ำหลาก เป็นโอกาสทองของชีวิตที่จะมีความสุข ความผูกพันฉันท์พี่น้อง    ด้วยประเพณีรื่นเริงต่าง ๆ     

อะไรเกิดขึ้น !   ทุกวันนี้ นอกจากในน้ำไม่มีปลา ในนาไม่มีข้าวแล้ว  น้ำก็แห้ง หรือไม่ก็ท่วม นาก็หาย กลายเป็นปัญหา และมีหนี้สิน เกิดความทุกข์ยาก ข้าวยากหมากแพงตามมาอีกต่างหาก  จากการสังเกต   ต้นไม้ที่เคยอยู่ตามป่าเขา ก็กลายมาเป็นเสาเรือน ประดับบารมีของผู้มีอันจะกินบางคน  ต้นไม้ที่เคยให้ร่มเย็น คอยทำหน้าที่ซับน้ำยามน้ำหลาก และเก็บน้ำยามน้ำน้อย ทำให้เกิดสมดุลทางระบบนิเวศ เริ่มหดหายไป  เสียงเรียกร้องเพื่อให้สร้างเขื่อนเก็บน้ำ ลดกระแสความแรงของน้ำ  หรือเพื่อผลิตกระแสไฟฟ้า  จึงมีทั้งฝ่ายสนับสนุน และคัดค้านอยู่เสมอ    เมื่อเกิดน้ำท่วมหรือฝนแล้งแต่ละครั้ง ก็จะมาวิเคราะห์กันว่าเกิดมาจากสาเหตุอะไร  บ้างก็ว่า เพราะฟ้าพิโรธ บ้างก็ว่า เพราะธรรมชาติลงโทษ ที่มนุษย์เราทำในสิ่งไม่ดีเอาไว้ 

มาร่วมกันค้นหาเหตุแห่งทุกข์ และร่วมกันหาวิธีแก้ไข  ดีกว่าหรือไม่ ?   อย่ามัวแต่คิดว่า รอให้คนนั้น คนนี้ ทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ก่อน  ถ้าตัวเราไม่เริ่มแล้ว  จะไปโทษคนอื่น โทษฟ้า  โทษดิน  คงไม่เกิดประโยชน์อะไร  บางครั้งฟ้าอาจจะยังไม่ทันพิโรธ ธรรมชาติยังไม่ทันลงโทษ    แต่ตัวเรานี่แหละ ทำร้ายตัวเอง   ทำร้ายกันและกัน   ทำร้ายสิ่งแวดล้อมจนหมดสิ้นเสียก่อน 

หากไม่เริ่มสำรวจชีวิตของตน และเริ่มทำสิ่งที่ดีเสียตั้งแต่เดี๋ยวนี้  คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว !